Помню – йшла я да ратушы хутка
Паглядзець, як гараць ведзьмакі,
Толькі чую – гукае Марутка:
«Бач, Агата, красунчык які!»
Ў задуменьні, маруднай хадою,
Увабраны ў шалом залаты,
Ехаў ён на кані саматою,
A прыгожы, – як Юры сьвяты.
Шмат адгэтуль мінулася часу...
Ах, калі бы ізноў павідаць
I каня, i убранства пакрасу,
I знаёмую сэрцу пастаць!
Я сяджу дзень за днём у аконца
Ды праду апрыкрылы кужэль,
I гудзіць, ўсё гудзіць верацёнца.
Як у полі далёкім мяцель.
Ах, чаму я, на што змарнавала
Так свае маладыя гады, –
Ах, чаму я, на што не спытала,
Хто ён гэткі, i едзе куды!
Толькі б зьведаць – i з воску фігуру
Я найменьнем яго ахрышчу,
Выйду ноччу на поле у буру
I закляцьце сваё нашапчу.
I празь сьвіст, праз гудзеньне вятрыска,
Цераз шум прыдарожных ракіт
Я пачую так блізка, так блізка
Гук знаёмы ад конскіх капыт.
He забыць мне, што спасенне трачу,
Што душу варажбою гублю,
Але знаю – яго я пабачу
I нарэшце скажу, як люблю.
[1915–1916]
|
|
